چه خوب است سر به سر شما گذاشتن!

به گزارش گزارشگر يك ، محمد صالح علا ، چاپ شده در ضميمه ادبي و هنري روزنامه “اطلاعات” ، “دوستت دارم! خدا چند دوستدار در من ايجاد كرده است تا من تو را خيلي دوست داشته باشم و دوستت داشته باشم؟! هنوز هم نگاه ها در لحظه پلك زدن كوچه خسته مي لرزد ، دوباره راه مي رود و به نقطه اي غير از بن بست مي رسد.

عشق من! خبر خوب اين است كه پشيماني از بين رفته است. مي افتد و ناله مي كند. او به جانمورا مي گويد: اي رهگذران ، دست مرا بگير و اينجا گوش بده. من هنوز با كسي هستم كه دوست دارد او را دنبال كند.

عشق من! وقتي تو رفتي ، آهي كشيدم و ناگهان كوه وزيد. همه جا سنگ وجود داشت. باران ريخت. صاف و صخره ها سبز بود. سبز ‌و خرم. روي صخره ها گل بكاريد. چه زيبا ، چه عالي! اين هوا و همه گلهاي بزرگتر. باور داري؟ باور نمي كنيد؟ هيچ كس باور ندارد. به جز كساني كه سنگ را ديدند. آنها سالهاست كه گل و لاي سنگها را بيل مي زنند. چه گلي! … يكي يكي ، اين هوا و بزرگتر!

عشق من! وي گفت بهترين مكان دنيا در آن سال تهران بود. اين به اين دليل است كه مردم تهران شبانه روز در تهران درآمد كسب مي كنند. بعداً ، وقتي عاشق شدم ، همه گفتند كه تهران بهترين مكان در جهان است زيرا تهران عاشق شب و روز در تهران است. اين روزها برخي معتقدند كه تهران عجيب ترين مكان جهان است. زيرا در تهران مردم تهران شب و روز بر كرونا رديف مي كنند!

عشق من! شخصي تنها خواهد رفت و آواز مي خواند: شما موهاي خود را مي بينيد و پيچ ها را مي شماريد! … عزيز من (دو بار) ، عزيزم (دو بار) ، امان امان (سه بار)!

عشق من! همزمان با دستور آنها كه نبايد در اين تاريخ كسي را سر بريد ، من عليرغم نامردي محافظه كار ذاتي خود ، در همان تاريخ قمه زني شما را آغاز كردم. آشفته است!

عشق من! چقدر خوب است كه سرت را خم كني! چه بهتر اين همه نافرماني است. اگر گاهي سرت را روي من بگذاري چه؟

عشق من! راستش ، چرا به من نگاه نمي كني؟ چه چيزي بهتر از جمع كردن آنها در زمان تاجگذاري اين روزها است؟ و ناديده گرفتن دستور عدم تركيب آنها … “

انتهاي پيام