كدام كشور دقيق‌ترين شناخت را از ايران دارد؟

ابتدا ، “شناخت” و “دقيق ترين” را تعريف مي كنيم. شناخت به معناي درك يك پديده يا جامعه “آنگونه كه هست” است تا “بايد”. شايد هيچ كشور ديگري به اندازه انگلستان كنجكاو نباشد تا پديده هاي “متفاوت و متناقض” را درك كند. دولتها و دانشگاهيان بريتانيايي از توانايي فكري برخوردارند تا آنچه را كه مطالعه مي كنند از سيستم اعتقادات و آرزوهاي خود متمايز كنند. او شيء را نمي پذيرد ، اما سعي مي كند آن را همانطور كه هست ، با منطق خود شي درك كند. در روند اين آگاهي ، او سعي نمي كند موضوع را تغيير دهد. نظريه تغيير انگليس بر اساس اصول استوار است. در اصل ، چرا شخص ديگري را تغيير دهيد؟ آيا يك هندي يا چيني يا قطري مي تواند وارد دنياي معنوي و عيني انگليسي ها شود؟ صرف پول و منابع براي تغيير جوامع ديگر چيست؟ به اين ترتيب ، انگليسي ها مي توانندهزارتوذهن سوژه به همراه جامعه شناسي و روانشناسي به بررسي و استخراج سيستم “اقدام-پاسخ” خود مي پردازد. او به دنبال خوب و بد ، نادرست و درست ، عاقل و نادان ، موفق و ناموفق نيست. دانش دقيق يعني: نظر مخاطب چيست؟ چه چيزي براي او مهم است؟ علت عصبانيت او چيست؟ علت خوشحالي او چه بود؟ اولويت هاي ذهن او چيست؟ منشأ رضايت و نارضايتي او چيست؟ و شايد مهمتر از همه ، تعريف موضوع زندگي چيست؟ از آنجا كه تقليد و حتي تقليد از روحيات ، آداب و رسوم ، سنت ها و باورهاي ديگر كشورها بسيار دشوار و حتي غيرممكن است ، مهم نيست كه چگونه فكر مي كنيد ، سعي مي كنيد با دقت دقيق و عيني پاسخ هاي موثقي پيدا كنيد. هدف از شناخت عميق اجتماعي و رواني يك موضوع چيست؟ هدف اين است كه حلقه هايي تشكيل شود كه در آن شما و مخاطبان حلقه هاي مشترك علايق مشترك را تعيين كرده و آنها را در نسبت هاي مختلف متوجه شويد.

كليد بحث بالا اين است كه يك كشور تا چه اندازه توانايي تشخيص و تجزيه و تحليل مخاطبان خود را فراتر از تعصبات ، ارزشها و كليشه هاي خود به دست آورده است. تمايلات يا تعصبات فقط ديگران را از طريق لنزهاي خود دچار سردرگمي مي كند. تخصص وي ترسيم ارتباطات بين جهان و اقدامات ديگران بر روي نقشه بزرگ ذهن يك فرد يا ملت است. از قديم گفته اند كه جهان دنياي داده ها و اطلاعات است. اما شايد بتوان به نكته بسيار مهم تري اشاره كرد. پردازش اطلاعات برجسته تر از خود اطلاعات است. (پردازش اطلاعات). انگليسي ها به آنچه نشان مي دهند اطمينان دارند ، اما وقتي در صحنه بين المللي با اختلاف و تناقض روبرو مي شوند ، سعي مي كنند آن را در قالب منافع خود هضم كنند. براي مطالعه اطلاعات مربوط به كشورها و پرندگان ، آنها سعي مي كنند مخاطبان خود را از داخل جهان درك كنند و تا آنجا كه ممكن است سيستم اعتقادي خود را كنار بگذارند. بنابراين بريتانيا قرن هاست كه در اقدامي بين المللي اقدام به دموكراتيك سازي ساير كشورها نكرده است. در تاريخ قاجار گفته مي شود كه سفير جديد انگليس در ايران در حال حركت در بازار كاشان بود كه ناگهان صداي نداي دعا را شنيد. از مترجم ايراني مي پرسد. اين صدا چيست؟ مي گويد: دعوت مردم اين است كه ظهر در مسجد نماز بخوانند. او مي پرسد: آيا اين خلاف منافع انگليس است؟ پاسخ اين است: نه ، اين يك سنت و رسم ديني است. سپس آرام صحبت مي كند. ما كاري به اذان و عبادت و سنت مساجد نداريم. اينها مسائل محلي است. اگر درك و پردازش اطلاعات مخاطب فرضي صرفاً بر اساس سيستم تفكر پردازنده باشد ، تعداد خطاها افزايش مي يابد. باراك اوباما ، رئيس جمهور آمريكا حتي در مه 2016 ، آخرين سال رياست جمهوري خود ، در مصاحبه اي با مجله آتلانتيك به اشتباهات سياست خارجي و مسائل مربوط به پردازش اطلاعات اشاره كرد. به دليل فناوري ، هيچ كشوري به اندازه ايالات متحده كنترل و دسترسي بيشتري به داده ها در كل سيستم هاي بين المللي ندارد ، اما دسترسي به اين اطلاعات لزوماً به معناي قدرت پردازش نيست. پردازش داده ها نياز به مدرك دانشگاهي دارد ، اما داشتن متدولوژي بسيار مهمتر از كسب مدرك است. تشخيص آنچه هست و آنچه بايد باشد به مهارتهاي روش شناختي غني و همچنين درك عميق از نظريه مردم شناسي نياز دارد. يكي از نمادهاي مردم شناسي براي انگليسي ها اين است كه نمي توان دشمن را 100٪ شكست داد. زيرا دشمن مي تواند روزي از آن استفاده كند. از نظر تئوري ، نه انسان و نه جامعه نمي خواهند به طور كامل شكست بخورند. برخورد با دشمنان لزوما با كسب مدرك يا دكترا به دست نمي آيد. ضعيف ترين راه ، روش كلامي يا مدرن توييتر است. چين دومين كشور قدرتمند بعد از انگليس در زمينه برخورد با متحدان و دشمنان است. نوه مي گويد: وقتي دشمنان ما مرتكب اشتباه مي شوند ، نبايد مداخله كنيم. انگليسي ها و چيني ها بي صدا ترين سياستمداران و خاورميانه عصباني ترين آنها هستند. به طور كلي ، منبع خشم و هياهو ، از نظر شخصي و سياسي ، عدم اعتماد به نفس است.

در اواخر رنسانس ، انگلستان و فرانسه 155 بار با هم جنگيدند ، و اكنون آنها سهم بزرگي را به اشتراك مي گذارند ، هرچند حتي شخصاً در مورد يكديگر صحبت نمي كنند. در اصل ، تأييد يكديگر براي انسان ها و جامعه دشوار است ، اما اين منافع است كه يكديگر را به هم پيوند مي دهد. بنابراين ، شايد در همه متون علوم انساني ، دانشي مهمتر از دانش “طبيعت انسان” وجود نداشته باشد. وقتي يك ديپلمات ايراني به اعراب در خليج فارس مي گويد: خريد امنيت با ضعف هاي شناختي همراه است. اولاً ، اين افراد تاريخ نخوانده اند و با مشكلات صد سال اخير شبه جزيره عربستان آشنا نيستند. ثانياً ، آنها با ساختار اجتماعي و قبيله اي منطقه ناآشنا هستند و سوم اينكه اين كشورها براي تامين امنيت ملي مي توانند از چه منابع داخلي انتظار داشته باشند؟ همين غفلت باعث ايجاد بسياري از افراد بدبين شده است. آيا مي توانيد بگوييد كه نسبت به واكنش ايران در سياست خارجي صبور هستيد و روانشناسي مديريت را به حداقل مي رسانيد؟ خوانندگان محترم ممكن است از نتيجه اين بحث به عنوان فقدان وضع موجود و تغيير انتقاد كنند. پاسخ به اين انتقاد اين است كه تغيير در زمينه خودتان امكان پذير است. تا زماني كه چنين زمينه فكري ، اجتماعي و ساختاري آماده و متقاعد نشده باشد ، تغيير رخ نخواهد داد. دولت فدرال ايالات متحده داراي بيش از 16000 شركت تابعه است ، بنابراين تغييرات سياست ها به كندي انجام مي شود (اينرسي) ، و در كشورهايي مانند چين و روسيه ، تغييرات سياست خارجي نتيجه مبادلات و محاسبات در يك گروه بسيار كوچك است و اغلب مشمول بوروكراسي هستند. دليل علمي شكست برجام ، آگاهي بازيگران نظام بين الملل بر اساس الگوهاي ذهني دروني بود. در همان زمان ، اين امر منجر به رقص و جشن هاي اوليه شد زيرا رسانه هاي داخلي با تاريخ و نساجي بين المللي آشنايي نداشتند. يكي از مباني نظري جنگ ها و درگيري هاي بي پايان در خاورميانه اين است كه به طور كلي ، همه مي خواهند مانند بقيه باشند و نمي توانند يك حلقه مشترك تشكيل دهند.

در مورد سياست خارجي ايران و رفتارهاي بين المللي از عبارت “آنچه هست و آنچه نبايد باشد” چه نتيجه اي مي توانيم بگيريم؟ چه منافع مشتركي ايران را به منطقه پيوند مي دهد؟ در روابط بين المللي امروز ، منطقه گرايي كه به معني روابط گسترده اقتصادي است بسيار رايج شده است. با اين حال ، اين منطقه گرايي بر پيش نيازهايي در زمينه باورهاي سياسي ، فرهنگي و تاريخي استوار است و به همين دليل ، ده كشور عضو آسه آن در جنوب و شرق آسيا به موازات گستردگي تاريخي ، اجتماعي ، مذهبي و حتي شخصيت هاي موفق منطقه گرايي بوده اند. روابط اقتصادي.. جبر جغرافيايي در يك زمان باعث شد كه يك كشور با همسايگان خود به جاي پذيرش آنها تعامل داشته باشد ، همانطور كه كره جنوبي با چين انجام داد. اما گاهي اوقات كشوري همسايگان خود را به دلايل و دلهاي مختلف ، مانند كشورهاي اسكانديناوي مي پذيرد. به نظر مي رسد عراقي ها كه اشتراكات زيادي با ايران دارند نيز در نهايت به زبان خود عادت كرده اند. پاكستان در درجه اول خود را با اعراب خليج فارس معرفي كرد. اعراب خليج فارس داراي مراكز مشترك و ميلياردها ثروت براي انتخاب هستند و در اعماق آنها ايران را از نظر جغرافيايي قطعي مي دانند. حتي جمهوري آذربايجان با تركيه و اسرائيل اشتراكات زيادي دارد. به نظر مي رسد تركيه دائماً به دنبال فرصت است. در هفت ماه گذشته ، روش دولت بايدن ادغام و مديريت از راه دور خاورميانه منهاي ايران بوده است. ايالات متحده مي خواهد از طريق ادغام اقتصادي يك واقعيت سياسي جديد ايجاد كند.

تجربيات نويسنده در بررسي 114 كشور از نزديك اين مشاهدات علمي را آشكار مي سازد كه هند ، مصر و ژاپن ايران را ، چه در سطح حاكميت و چه در سطح مردم ، هرچقدر هم كه امروز درباره ايران بدانند ، مي شناسند. در حال حاضر ، آنها از فشارهاي غربي فاصله گرفته اند ، اما خودشان ايران و ايرانيان را به عنوان يك تمدن واحد پذيرفته و مي بينند. با اين حال ، در سطح منطقه اي ، ايران يك كشور بسيار خاص و يك كشور خارجي است و نمي تواند منافع خود را با يك كشور ثابت كند. به همين دليل است كه به راحتي مي توان تحريم ها را اعمال كرد زيرا هيچ منافع راهبردي با دولت ندارد. همانطور كه نويسنده در كتاب 1999 خود درباره سياست خارجي ايران توضيح مي دهد ، هند محل زندگي 9 ميليون نفر است ، زيرا مهمترين منبع امنيت و حاكميت ملي خاورميانه گسترش روابط گسترده اقتصادي و تجاري آن است. كشور خليج فارس تقريباً 35 ميليارد دلار درآمد سالانه در اين كشور ايجاد مي كند. با اين حال ، از لحاظ نظري و شناختي ، چنين گسترش روابط اقتصادي منطقه اي بدون كاهش تنش ها در روابط بين المللي غيرممكن است. اگر هدف كارآيي و ثبات زندگي مردم ايران باشد ، اهميت سياست خارجي در تدوين اين دكترين مي تواند به 70 درصد برسد. بنابراين ، چه سياستمداران ، چه نويسندگان و چه رسانه ها ، آگاهي بين المللي از حقيقت و واقعيت ، براي آينده ايران بسيار مهم است.

در پايان ، 15 كشور با توجه به عمق دانش ايران ، فرهنگ ، جامعه ، سياست و روانشناسي ايران فهرست بندي شده اند. اين بخش بر اساس تحقيقات علمي و مشاهدات نويسنده در صدها كنفرانس بين المللي در 25 سال گذشته به عنوان دانشجوي روابط بين الملل انجام شده است.

گروه بندي (شناخت منحصر به فرد)

گروه ب (دانش عالي)

گروه ص (دانش متوسط)

گروه T. (شناخت بد)